coronakartel

Foto door photos_by_ginny via Pexels

Weten sommige bejaarden iets dat ik niet weet? Is er een geheim coronakartel waarmee sommige exclusieve leden van de risicogroep vriendjes zijn? Anders kan ik het onaantastbaarachtige-gedrag niet verklaren waar ik de afgelopen week mee te maken kreeg.

Zelf ging ik na een combinatie van verkoudheid, quarantaine, thuisonderwijs en werk met mijn kinderen eindelijk weer eens door de voordeur naar buiten. We fietsten langs het Dinomuseum, door het tunneltje en toen over Heult weer terug naar Boxtel. En wat ik toen zag! Tientallen ouderen in groepjes die net zo gelukzalig keken als de inwoners van Luilekkerland. Zonder anderhalve meter afstand te houden keken ze alsof ze zich door de rijsteberg hadden heengegeten en dat ze nu geen coronadruppels inademden, maar verjongingsdruppels. En dat terwijl ik me de afgelopen weken – indachtig ‘survival of the fittest’, zo gruwelijk heb aangepast aan de omstandigheden dat ik inmiddels Barbamama ben geworden.

Ik schoot compleet in de knoop toen mijn dochter verschrikt riep: ‘Mama, die mevrouw houdt geen anderhalve meter afstand! Krijg ik nou Corona?’ De actuele cijfers van het CBS, en ook die van het RIVM vertellen dat mijn dochter niet tot de risicogroep behoort. Ik stelde haar daarom politiekincorrect gerust: ‘Jij niet, die mevrouw misschien wel.’ Waarom dromden die ouderen zo massaal samen? Hadden ze toegang tot een geheim medicijn? Of waren ze juist filantropen en offerden ze zich massaal op? Waren dit lieve corona-kamikaze-ouderen?

De volgende ochtend tijdens een wandelingetje werd het me duidelijk. De vogeltjes kwetterden, de magnolia rook zo heerlijk. Ik ademde diep in en genoot van het leven. Toen realiseerde ik me waarom ik zo bang ben voor Corona. Ik wil niet sterven. Want het aardse natuurlijke leven is zo fantastisch veelzijdig. Daar wil ik zoveel mogelijk van genieten. Dat willen die ouderen waarschijnlijk ook.