Als je je vinger opsteekt

Foto door Kaboompics .com via Pexels

Verscheen eerder in Brabants Centrum

Toen ik vorige donderdag in de keuken het avondeten stond klaar te maken ontving ik via Facebook het zoveelste vriendschapverzoek van een restaurant. Met een verdrietig gemoed accepteerde ik en legde mijn telefoon weg. Zingend schuifelde ik langs mijn pannetjes op de relaxte muziek van Erykah Badu. Ik schaafde asperges, kookte eieren, schilde aardappelen. Voor lekker eten kan ik zelf zorgen. Net zoals ik thuis les kan geven aan mijn kinderen. Met een theelepeltje liefde en geduld, een deciliter overzicht en (voor thuisonderwijs) vijf kilo acceptatie lukt dat prima. Maar nu voelde ik me naar. Ik had te doen met de horeca.

Moest ik dan toch eens bestellen via Thuisbezorgd? Eerlijk gezegd, die spaarzame keren dat ik uit eten ga, doe ik dat zelden voor de gerechten. Het gaat me om iets heel anders. Door mijn keukenraam zag ik de bezorgster van Brabants Centrum voorfietsen. De krant viel op de mat. Ik legde hem op het aanrecht en terwijl ik de aardappels bakte viel mijn oog op die prachtige foto van Claire voor haar terras. Ik riep naar mijn man: ,,Schenk jij even een wijntje in?’’. Bij Le Temps Perdu hadden we onze eerste date. Ik had zoveel meegemaakt in dat café. Zoveel grappige, interessante en diepe gesprekken gevoerd. Gedanst, geklapt voor artiesten.

,,Aan tafel!’’ riep ik. De tranen sprongen in mijn ogen. Mijn man en kinderen keken me verbaasd aan. ,,Ik ben ineens zo verdrietig omdat ik het terras zo mis,’’ verklaarde ik. ,,Ik wil gewoon weer eens gezellig met vrienden kletsen en ….’’ Mijn dochter keek me met haar lieve grote ogen aan. ,,Mama, ik snap je wel. Ik mis Joke. En Elise, en mijn vriendinnetjes. Elise kan zo goed uitleggen. Ze komt meteen als je je vinger opsteekt, als je iets niet snapt.’’

Toen begreep ik het. Wat de horeca is voor mij, is school voor de kinderen. En thuisonderwijs is als Thuisbezorgd. Het voelt als surrogaatgezelligheid. Maar het moet nu eenmaal om de economie en de maatschappij in stand te houden. Wat zullen ze blij zijn als ze volgende week weer naar school mogen.